Erum við gjaldþrota þjóð

 Mig langar að vekja athygli ykkar á bréfi sem Gunnar Tómasson sendi þingmönnum og helstu fjölmiðlum landsins í dag. Ég hef ekki orðið vör við neina umfjöllun um alvarlegt inntak bréfsins.Eru menn sofandi á fjölmiðlum landsins eða þora menn ekki að ræða þessi mál. Hvað finnst ykkur kæru bloggvinir?

 

Ágætu alþingismenn.
Í fyrradag spurði ég James Galbraith, einn virtasta hagfræðing Bandaríkjanna, um álit hans á því mati AGS (sjá IMF Survey 21. október sl.) að erlend skuldsetning Íslands að jafngildi 310% af vergri landsframleiðslu væri þjóðarbúinu ekki ofviða.
Galbraith svaraði um hæl (í minni þýðingu; enskur texti að neðan):
„Það segir sig sjálft: það er fáránlegt að ímynda sér að Ísland eða eitthvað annað land geti tekið á sig gjaldeyrisskuldir sem jafngilda 300 eða 400 prósent af vergri landsframleiðslu (VLF) og forðast greiðsluþrot.  Ef skuldir væru 400 prósent og vextir aðeins þrjú prósent þyrfti afgangur á viðskiptajöfnuði og hliðstæður samdráttur innlendrar neyzlu að vera 12 prósent af VLF án nokkurrar greiðslu af höfuðstól.  En auðvitað myndi enginn vilja eiga lágvaxta íslenzk skuldabréf vegna áhættunnar á vanskilum.

Ef stjórnvöld reyndu að axla slíka skuldabyrði myndu vinnufærir einstaklingar flytja af landi brott.  Útkoman yrði lýðfræðileg eyðilegging Íslands að viðbættu greiðsluþroti.  Staðan er því ekki síður alvarleg en sú sem kom upp vegna stríðsskaðabóta í Versalasamningnum eða Morgenthau áætluninni fyrir Þýzkaland 1945.  Samningurinn leiddi til óðaverðbólgu en áætlunin var ekki lögð til hliðar fyrr en ljóst varð að hún myndi leiða til brottflutnings eða útrýmingar mikils hluta þjóðarinnar sem lifði af stríðið.

Eins er það augljós skrípaleikur að leggja slíka skuldabyrði á litla þjóð, fyrst með svikum og síðan með hótunum.

Eins og málum er háttað er það siðferðileg skylda Íslands gagnvart alþjóðasamfélaginu að sækja svikahrappana til saka eftir því sem landslög leyfa.  Hitt er fyrir stjórnvöld erlendra ríkja, sem brugðust skyldum sínum við bankaeftirlit, að ákveða hvernig deila skuli tapinu sem af því hlaust milli reikningshafa og skattborgara sinna.

Þér er heimilt að koma þessum skoðunum mínum á framfæri við aðra.”
Virðingarfyllst,
Gunnar Tómasson, hagfræðingur
***
”To state the obvious: the idea that Iceland or any country could increase its debt in foreign currency to 300 or 400 percent of GDP and avoid default is preposterous on its face.  At 400 percent, an interest rate of just three percent implies a required trade surplus of 12 percent of GDP, and a comparable reduction of domestic living standards -- even if the principal is never repaid. But of course with the default risk no one is going to hold Icelandic notes for so little.

If a policy of payment is attempted, anyone with the capacity to work will necessarily emigrate. The result can only be the demographic destruction of the country, and default anyway. The situation is, in this respect, not less grave than the reparations demanded under the Versailles Treaty or the Morgenthau Plan for Germany in 1945. The former produced hyperinflation, and the latter was stopped only when it was realized that to implement it would require the emigration or extermination of a large part of the surviving population.

Equally needless to say, the imposition, initially by fraud and later by intimidation, of a debt burden of this kind on a small country is grotesque.

Iceland's moral obligation to the international community at this stage should consist of bringing the perpetrators to justice, insofar as they can be reached by national law. The losses that will fall on foreign depositors cannot be avoided. It is therefore up to the governments of those other countries, having failed in their duties of bank supervision, to decide how to allocate those losses as between depositors and taxpayers in those places.

Please feel free to share these views at your discretion.

With my regards,


James Galbraith”

Athugasemdir

[Offari, 27.10.2009 kl. 23:26]

Uss þú máttir ekki segja frá.   Steingrímur og Jóhanna eru flúin, Það er búið að setja upp skilti í Leifstöð að sá síðasti sem fer á að slökkva ljósin.

Ég veit ekki en ég er farinn að fá svipaða tilfinnigu fyrir því að eitthvað alvarlegt sé að gerast og ég fékk fyrir síðasta hrun

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 27.10.2009 kl. 23:27]

Heil og sæl; Nafna mín, æfinlega !

Hin dauða hönd Alþingis; hefir, að sjálfsögðu svæft fjölmiðlana (utan Útvarps Sögu - Kristins Hrafnssonar og Dagblaðsins-Vísis) hinum endanlega kæfisvefni, vitaskuld.

Og; þurfti ei mikið til, svo sem.

Með beztu kveðjum; úr Árnesþingi /

Óskar Helgi Helgason

 

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 28.10.2009 kl. 00:19]

það er óhugur í mér. 

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 2.11.2009 kl. 11:42]

Það er óhugur í mér líka.  Ég skil ekki hvað er í gangi.  Ég er á því að við sitjum uppi með föðurlandssvikara í ríkisstjórninni, sem ekkert vilja heldur en að færa þjóðina ESB á silfurfati.